Direct al op de eerste maandagavond is dit seizoen van de fotoclub bruisend geopend met een indrukwekkende avond die verzorgd werd door Eddy van Wessel, oorlogsfotograaf en tweemaal zilveren camera winnaar.
Eddy is een eigenwijze fotograaf die zijn eigen weg gaat en op geen enkele manier een compromis sluit met de serieuze onderwerpen die hij in beeld brengt, ook niet met de opdrachtgevers. Hij fotografeert zoals hij vindt dat het moet omdat hij het onderliggende, vaak schrijnende verhaal wil vertellen en niet uit is op mooie of spannende foto’s. Hij wil begrijpen wat er gebeurt.
Hij werkt uitsluitend in zwartwit, dicht op het onderwerp, midden in de actie, nooit met een telelens. Dat maakt de gefotografeerde situaties haast tastbaar en daarmee indrukwekkend.
De avond was intrigerend, mede omdat we meer hebben geleerd van het leven van deze oorlogsfotograaf die analoog werkt en vooral het licht in zijn foto’s zijn werk laat doen. Zelf heb ik me de hele avond afgevraagd wat mij nu het meeste pakte bij zijn foto’s. Natuurlijk kan je niet om de uitzichtloze en emoties oproepende situaties heen. Dat grijpt je aan, zeker. Maar de manier waarop de foto’s genomen, zijn vond ik toch nog ontzagwekkender. Het hoeft niet netjes en uitgelijnd, maar juist de rafeligheid, de grandioze contrasten, het gebruik van de gebrekkigheid van de oude camera’s, en zeker niet in het minst de composities die je het beeld intrekken. Ik raak er niet over uitgesproken.
Kijk voor zijn werk op www.eddyvanwessel.com en je krijgt een zwarte website te zien met foto’s en nog eens foto’s. Op de pagina contact en info staat letterlijk alleen een telefoonnummer en de prestigieuze prijzen die hij heeft gewonnen. De verhalen zijn niet te vinden, die vertelt hij liever zelf. Een avondvullend programma praat hij met gemak vol over alle bijzondere dingen die hij heeft meegemaakt. Hij vind zichzelf een bevoorrecht mens, dat hij dit werk mag doen en dat merk je aan zijn enthousiasme. Een aimabel mens met een prachtige oeuvre. Ik ben blij dat ik er bij was.
